روزگار غریبی است نازنین


دهانت را می بویند
مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی است نازنین
             روزگار غریبی است نازنین
و عشق را کنار تیرک راه بند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

      شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

 روزگار غریبی است نازنین

                         روزگار غریبی است نازنین
و در این بن بست کج و پیچ سرما، آتش را

   به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند
به اندیشیدن خطر مکن، روزگار غریبی است
آنکه بر در می کوبد شباهنگام

  برای کشتن چراغ آمده است

        نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی است نازنین

            روزگار غریبی است نازنین
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند بر گذرگاهان مستقر
        با کنده و ساتوری خون آلود

         تبسم را بر لبها جراحی می کنند

                                                          و ترانه را در دهان
کباب قناری بر آتش سوسن و یاس
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
ابلیس پیروز مست سور عزای ما را
                           بر سفره نشسته است
        
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

                خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

                                   خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد...

 


به دل می گویم : خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود.

چرا نه ؟ ...



چه میشد که مرزی نمی بود

                برای نثار محبت

                     و انسان کمال خدا بود

چه می شد که نبض شقایق

              طپش های هر قلب عاشق

                    و عشق آخرین حرف ما بود

       چرا نه...چرا نه؟

چه میشد که دست من و تو

         پل عشق و ایثار میشد

                   برایس تمامی دنیا

                        و دنیا پر از شوق پروانه ها بود

                                     و جنگل ره آورد گل دانه ها بود؟

           چرا نه...چرا نه؟

چه میشد که اندوه ما را

          شبی باد همراه میبرد

                  و فردا هوایی دگر داشت

                                   گل مهربانی به بر داشت؟

چه میشد که خواب گل سرخ

             به رویای ما رنگ میزد

                       و رویا همان زندگی بود؟

         چرا نه... چرا نه؟

و دل شیشه غصه بر سنگ میزد

چه میشد که انسان عاشق

             دلش بال پروانه ها بود

                      و با عشق می ماند

                                  و با عشق می خواند

چه میشد که انسان کمال خدا بود؟

         چرا نه... چرا نه؟...

چه میشد بلوغ ستاره

            فضای شب تیره ی زندگی را

                        پر از شعر خورشید می کرد؟

چه میشد فروغ سپیده

           کویر همه آرزوهای ما را

                      گلستانی از عشق و امید می کرد؟

چه میشد که هوهوی مرغ شباهنگ

            دل صخره و کوه را آب میکرد

                       و دریا حریم غم و غصه هاشو

                                 گذرگاهی از اشک مهتاب میکرد؟

           جرا نه ... چرا نه؟...

        
  

       میدونین که این ترانه رو فریدون فروغی خونده . اینقدر به صداش مجوز ندادن که رفت پیش خداش .اما حالا شنیدین که ترانه هاشو تو تلویزیون پخش میکنن .... ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ببینین پستی تا کجاها ........

در حیرتم از مرام این مردم پست         این طایفه زنده کش مرده پرست ( اونهم چه پرستشی ! به خاطر منافعشون دست به هر نامردی میزنن ... )