دوستش میدارم
چرا که می شناسمش به دوستی و یگانگی
- شهر همه بیگانگی و عداوت است –
هنگامی که دستان مهربانش را به دست میگیرم
تنهایی غم انگیزش را درمیابم
اندوهش غروبی دلگیر است
در غربت و تنهایی
همچنان که شادیش
طلوع همه آفتابهاست
و صبحانه و نان گرم
و پنجره ای که صبحگاهان
به هوای پاک گشوده می شود
و طراوت شمعدانی ها در پاشویه حوض
چشمه ای ، پروانه ای و گلی کوجک
از شادی سرشارش میکند
و یاسی معصومانه از اندوهی گرانبارش ...
نخست دیر زمانی در وی نگریستم
چندان که چون نظر از وی بازگرفتم
در پیرامون من
همه چیزی به هیات او درآمده بود
آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریزی نیست ...
سلام
زیبا و جالب بود مثل همیشه
موفق باشی